Ηθική

Η ηθική, ή ηθική φιλοσοφία, εξετάζει τη συστηματική ανάλυση, υποστήριξη και σύσταση των εννοιών της σωστής και της λανθασμένης συμπεριφοράς. Αυτό αφορά θέματα αξίας. Η ηθική προσπαθεί να επιλύσει ζητήματα ανθρώπινης ηθικής, ορίζοντας έννοιες όπως το καλό και το κακό, το σωστό και το λάθος, η αρετή και η κακία, η δικαιοσύνη και το έγκλημα. Η ηθική μπορεί επίσης να αναφέρεται σε μια κοινή ανθρώπινη ικανότητα και γενική ικανότητα να σκέφτεται κανείς κριτικά για γενικότερα ηθικά προβλήματα. Οι τρεις κύριοι τομείς μελέτης στο πλαίσιο της ηθικής που αναγνωρίζονται σήμερα είναι οι εξής: Η μετα-ηθική (που αφορά τη θεωρητική σημασία και την αναφορά των ηθικών προτάσεων και τον τρόπο με τον οποίο μπορούν να προσδιοριστούν οι τιμές αλήθειας (εάν υπάρχουν)- η κανονιστική ηθική (που αφορά τα πρακτικά μέσα για τον καθορισμό μιας ηθικής πορείας δράσης)- η εφαρμοσμένη ηθική (που αφορά το τι υποχρεούται (ή επιτρέπεται) να κάνει ένα άτομο σε μια συγκεκριμένη

Αυτοπεποίθηση

Η αυτοπεποίθηση είναι μια δεξιότητα που επιτρέπει στα άτομα να είναι σε θέση να υπερασπίζονται τα δικαιώματά τους ή τα δικαιώματα των άλλων ανθρώπων με ήρεμο και θετικό τρόπο, χωρίς να είναι είτε επιθετικά, είτε να δέχονται παθητικά το „λάθος“. Η αυτοπεποίθηση επιτρέπει στα άτομα να ενεργούν προς το συμφέρον τους, να υπερασπίζονται τον εαυτό τους χωρίς αδικαιολόγητο άγχος. Τα άτομα που έχουν υψηλή αυτοπεποίθηση δεν διστάζουν να υπερασπιστούν τις απόψεις ή τους στόχους τους ή να προσπαθήσουν να επηρεάσουν τους άλλους να δουν την πλευρά τους. Είναι ανοιχτά τόσο στα φιλοφρονήματα όσο και στην εποικοδομητική κριτική, χωρίς να αρνούνται τα δικαιώματα των άλλων. Η αυτοπεποίθηση θεωρείται συχνά ως το σημείο ισορροπίας μεταξύ της παθητικής και της επιθετικής συμπεριφοράς.

Δέσμευση

Δέσμευση είναι η ικανότητα ή η πράξη της σύνδεσης (διανοητικά ή/και συναισθηματικά) με μια πορεία δράσης, μια ιδέα ή ένα σύστημα, μια υπόσχεση ή δέσμευση με ειλικρινή αφοσίωση. Θεωρείται ακρογωνιαίος λίθος της ανθρώπινης κοινωνικής ζωής. Τρεις πολύ σημαντικές εκτιμήσεις ή πυλώνες ισχύουν για την επιδίωξή της, δηλαδή τα κίνητρα, η σιωπηρή δέσμευση και το επίπεδο προσωπικής ανάπτυξης.

Υπευθυνότητα

Υπευθυνότητα σημαίνει ότι κάνεις αυτά που πρέπει να κάνεις και αποδέχεσαι τα αποτελέσματα των πράξεών σου. Μία ευθύνη: κάτι που αναμένεται να κάνετε. Να είσαι υπεύθυνος: να κάνεις τα πράγματα που υποτίθεται ότι πρέπει να κάνεις. Αποδοχή της ευθύνης: να αντιμετωπίζουμε τις συνέπειες των πράξεων ή των αποφάσεών μας. Συνέπειες είναι τα αποτελέσματα των ενεργειών ή των αποφάσεών μας. Η ευθύνη αναφέρεται στην υποχρέωση εκτέλεσης μιας συγκεκριμένης εργασίας ή συμμόρφωσης με τον κανόνα- η υπευθυνότητα συνεπάγεται την υπευθυνότητα για το αποτέλεσμα της εργασίας ή της διαδικασίας. Η υπευθυνότητα επιβάλλεται (υποχρέωση) ενώ η λογοδοσία γίνεται αποδεκτή (ηθικό ζήτημα).

Πολιτιστική ανεκτικότητα

Στη „Διακήρυξη Αρχών για την Ανεκτικότητα“ των Ηνωμένων Εθνών, η ανεκτικότητα ορίζεται (άρθρο 1.1.) ως „σεβασμός, αποδοχή και εκτίμηση“ της πολιτισμικής ποικιλομορφίας και των τρόπων ύπαρξης του ανθρώπου. Η πολιτισμική ανεκτικότητα μπορεί να θεωρηθεί ως η ικανότητα των παγκόσμιων ηγετών να υπομένουν ή/και να διαχειρίζονται υφισταμένους από διαφορετικές κουλτούρες προς την επίτευξη κοινών ή οργανωτικών στόχων και σκοπών. Η ανεκτικότητα δεν είναι μόνο συνώνυμο του σεβασμού, αλλά σημαίνει επίσης αποδοχή και εκτίμηση της ποικιλομορφίας των πολιτισμών του κόσμου μας. Είναι ο καταλύτης που ανοίγει τα μυαλά των ανθρώπων για να κατανοήσουν τους άλλους και να αγκαλιάσουν τις διαφορές μας, ώστε να μπορούμε να αλληλοσυμπληρωνόμαστε και να συμβάλλουμε προς ένα κοινό μεγαλύτερο καλό.

Αφοσίωση

Αφοσίωση, γενικός όρος που δηλώνει την προσήλωση ή το συναίσθημα προσκόλλησης ενός ατόμου σε ένα συγκεκριμένο αντικείμενο, το οποίο μπορεί να είναι ένα άλλο πρόσωπο ή μια ομάδα προσώπων, ένα ιδανικό, ένα καθήκον ή ένας σκοπός. Η αφοσίωση θεωρείται συνήθως ως αρετή, αν και προβληματική. Συγκροτείται κεντρικά από την επιμονή σε μια ένωση στην οποία ένα άτομο έχει δεσμευτεί εγγενώς ως ζήτημα της ταυτότητάς του. Η παραδειγματική της έκφραση βρίσκεται στη στενή φιλία, για την οποία η αφοσίωση είναι αναπόσπαστο στοιχείο, αλλά πολλές άλλες σχέσεις και ενώσεις επιδιώκουν να την ενθαρρύνουν ως πτυχή της υπαγωγής ή της ιδιότητας του μέλους: οι οικογένειες την αναμένουν, οι οργανώσεις συχνά την απαιτούν και οι χώρες κάνουν ό,τι μπορούν για να την προωθήσουν. Η αφοσίωση στέκεται ως μια σημαντική ιδιότητα που θα σας επιτρέψει να αναπτύξετε μια ισχυρότερη συναισθηματική σύνδεση με τους ανθρώπους γύρω σας. Βοηθά τους άλλους ανθρώπους να νιώθουν σιγουριά για εσάς όταν ξέρουν ότι μπορείτε να δεσμευτείτε σε πράγματα και ότι δεν θα τους αφήσετε στα μισά της διαδρομής.

Ακεραιότητα

Ένα άτομο με ακεραιότητα έχει την ιδιότητα να είναι ειλικρινές και να έχει ισχυρές ηθικές αρχές. Η ακεραιότητα συνεπάγεται αξιοπιστία και αναλλοίωτη συμπεριφορά σε βαθμό που να μην μπορεί κανείς να αθετήσει μια εμπιστοσύνη, μια ευθύνη ή μια υπόσχεση. Η ακεραιότητα συνεπάγεται ότι κάποιος δεν είναι ανοιχτός στη διαφθορά. Ένα τέτοιο άτομο είναι αξιόπιστο (οι άνθρωποι μπορούν να βασίζονται σε εσάς και ότι τηρείτε τις υποσχέσεις σας), πιστό (σημαντικό όταν ευθυγραμμίζεται με ομάδες ή οργανισμούς ή ακόμη και με τα δικά σας ιδανικά), ειλικρινές, έχει καλή κρίση και δείχνει και απαιτεί σεβασμό.

Σεβασμός

Σεβασμός σημαίνει ότι αποδέχεστε κάποιον γι‘ αυτό που είναι, ακόμη και όταν είναι διαφορετικός από εσάς ή δεν συμφωνείτε μαζί του. Οι προσωπικοί μας ορισμοί του σεβασμού επηρεάζονται από την προσωπικότητα, τα συναισθήματα, τις προτιμήσεις και το πολιτισμικό μας πλαίσιο. Ο σεβασμός στις σχέσεις σας δημιουργεί αισθήματα εμπιστοσύνης, ασφάλειας και ευεξίας. Ο σεβασμός δεν χρειάζεται να έρχεται φυσικά – είναι κάτι που μαθαίνετε. Συνεπάγεται μια στάση βαθύτατου θαυμασμού για κάποιον ή κάτι που υποκινείται από τις ικανότητες, τις ιδιότητες ή τα επιτεύγματά του.

Ανεκτικότητα

Η ανεκτικότητα είναι μια αρετή που συνδέεται με την ικανότητα να υπομένει κανείς την ταλαιπωρία ή τις δυσκολίες μετά από δική του απόφαση ή πράξη να επιτρέπει τη συμπάθεια ή την επιείκεια σε πεποιθήσεις ή πρακτικές που διαφέρουν ή συγκρούονται με τις δικές του. Πρόκειται για μια εκδοχή του χρυσού κανόνα, σύμφωνα με την οποία, στο βαθμό που θέλουμε οι άλλοι να μας συμπεριφέρονται με αξιοπρέπεια, πρέπει να τους συμπεριφερόμαστε και εμείς με αξιοπρέπεια. Είναι επίσης μια ρεαλιστική φόρμουλα για τη λειτουργία της κοινωνίας, όπως μπορούμε να δούμε στους πανταχού παρόντες πολέμους μεταξύ διαφορετικών θρησκειών, πολιτικών ιδεολογιών, εθνικοτήτων, εθνοτικών ομάδων και άλλων διαιρέσεων „εμείς εναντίον αυτών“.